MIJN VERHAAL

Sinds 2012 ben ik gestopt met mijn pil. Deels doelbewust omdat ik graag op jonge leeftijd mama wou worden. Maar ook omdat er kansen bestonden dat ik vroeg in de overgang zou kunnen komen, erfelijk gezien dan. Het was ook niet met de bedoeling om direct zwanger te zijn, maar natuurlijk mocht dit het geval geweest zijn was dit meer dan welkom. Er zijn enkele jaren voorbij gegaan zonder er uiteindelijk veel bij stil te staan dat het nog altijd niet gelukt was. We waren er ook niet veel mee bezig en gingen al graag eens weg en zo gingen de jaren voorbij. Ik was niet zo enthousiast om op controle te gaan bij een gynaecoloog. Dit heb ik ook jaren uitgesteld en dat was een heel grote fout van mij.

Begin 2015 (op een leeftijd van 24) dan toch besloot om naar de gynaecoloog te gaan en we er echt voor wouden gaan. Op de eerste consulatie verliep alles heel goed. Geen problemen te zien en ook de controle op eventuele vroegtijdige overgang. Alles leek perfect. De gynaecoloog raadde aan om nog verder te proberen en al foliumzuur te slikken. En wat denken veel vrouwen en koppels dan, "ouh binnen de 3 maand zijn we zwanger", ook ik! Maar niks was minder waar natuurlijk. Na een jaar lang proberen was het nog steeds niet gelukt. Elke keer die telleurstelling als "het" moment van de maand daar was. Zit je daar op het toilet maar voor je uit te staren. Denk je, waarom? Deze periode hebben de mensen rondom mij niet gemerkt dat ik daar al mee bezig was. Ik was ook gewoon mijn leven aan het leven en vertelde er ook niet echt over. Uitgaan, alles drinken en alles eten. Want je denkt wel is het nu niet, dan is het volgende maand misschien wel.

In maart 2016 ben ik opgenomen met spoed in het ziekenhuis met hevige pijn in mijn buik. Je kon het vergelijken met menstruatiekrampen maar dan echt zonder te overdrijven 10 keer erger. Rond die periode zou ik ook ongesteld worden, dus ik dacht gewoon dat deze er zaten aan te komen. Ik ben nog enkele dagen gaan werken met deze pijn, maar uiteindelijk heb ik dan toch besloten om naar de huisarts te gaan. Zij vroeg of ik eventueel zwanger kon zijn. Daar heb ik een urinetest gedaan, maar deze was negatief. Ze hebben toen ook mijn bloed getrokken en dit bleek achteraf ook negatief te zijn. Ik werd naar huis gestuurd in de veronderstelling dat ik een blaasontsteking had, maar werd toch doorgestuurd voor een echoscopie. Uit deze echo bleek dat er vocht in mijn baarmoeder zat en de dokter vertelde me ook dat er inderdaad een mogelijkheid was dat ik zwanger kon zijn. De onderzoeken werden doorgestuurd naar mijn gynaecoloog en ik kon uitzonderlijk de dag erna al gaan voor een onderzoek. De pijn bleef aanhouden en werd erger met de dag. Ik kwam aan in de wachtzaal en zoals iedereen weet, je hebt een afspraak maar je komt binnen en je ziet dan nog 6 personen in de wachtzaal zitten. En met de pijn die ik op dat moment had was dat echt geen lachertje. Uiteindelijk was het aan mij en begon de gynaecologe mij te onderzoeken. Het was zo pijnlijk en ik was ook erg emotioneel, dat ik gewoon in tranen uitbarsten. De gynaecoloog verschoot en zei dat ik direct naar de spoed moest. Op die moment dacht ze dat het mijn appendix kon zijn, maar het was moeilijk om daar zeker over te zijn. Terwijl je zit te wachten haal je je de ergste scenario's in je hoofd van wat er aan de hand zou zijn. Uiteindelijk werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Daar lag ik dan met mijn kinderwens op de materniteit van Maria Middelares. Na drie dagen ziekenhuis, verschillende onderzoeken en de nodige medicatie bleek dat ik een ontsteking had aan mijn eileiders. Met de nodige medicatie en rust ben ik naar huis gestuurd.

Ongeveer een maand later heb ik een HSG onderzoek ondergaan, hierbij spuiten ze een vloeistof doorheen je eileiders, op de echo kan je dan zien of die wel of niet doorgankelijk waren. Aan de pijn die ik toen weer voelde was het duidelijk. Helaas, mijn linkerkant zat volledig dicht. Op zich was dit geen ramp, maar de kansen om zwanger te worden met 2 doorgankelijke eileiders ligt natuurlijk hoger. Volgens de gynaecoloog neemt je andere eileider normaal het werk over. Maar de natuur moet natuurlijk ook nog mee willen.

Uiteindelijk hebben wij na dit voorval een kleine pauze genomen en werd ons aangeraden om eventueel met IUI (Intra-uteriene inseminatie) te starten. In augustus 2016 konden wij starten met ons IUI traject.