Onze eerste keer IVF

Vul een subtitel in

7 februari 2017 was onze afspraak al voor de eerste IVF poging. Hier kreeg ik de uitleg in verband met de hormoon stimulerende medicatie en kreeg ik een "boodschappenlijstje" mee waarmee ik naar het ziekenhuis moest om daar mijn medicatie (hormonen) af te halen. Ik schrok van de hoeveelheid, maar besefte wel dat het misschien deze keer wel zou kunnen lukken. De eerste 5 dagen heb ik Gonal F moeten zetten, een soort van pennetje met een klein naaldje met daarin de medicatie al in. Heel makkelijk, je moet niet meer zelf gaan mengen zoals bij Pregnyl en Menopur. Vanaf dag 6 mocht ik daarij starten met Cetrotide, dit is een soort van remmiddel. Gonaf F zorgt voor de hoeveelheid en de groote van de eitjes en cetrotide zorgt ervoor dat je eisprong uitgesteld wordt. Zodat je grootste eitje niet al gaat springen, maar dat ze de kans krijgen om bijna allemaal even groot worden en dan te springen.

Voor de zoveelste keer slecht nieuws

18 februari 2017 moest ik op controle om te kijken wanneer de pick up van mijn eitjes zou plaatsvinden en de terugplaatsing. Maar daar kreeg ik voor de zoveelste keer slecht nieuws te horen. Eén van mijn eileiders zat met vocht en de terugplaatsing zou niet kunnen doorgaan. De gynaecoloog stelde voor om de eileider te verwijderen en indien het nodig was om ze allebei te verwijderen. Dat betekende dat ik niet/nooit meer zwanger zou kunnen worden op de natuurlijke manier. Toen ik daar zat drong het niet zo goed door wat dit betekende. Ik vroeg me vooral af waarom ze dit niet eerder gezien hadden. Maar blijkbaar was nu door de medicatie en het aantal eitjes de eileider vergoot op de echo en konden ze dat dan pas zien. Het vocht dat de eileider verliest in mijn baarmoeder zorgde voor een onaangename omgeving om een bevrucht eitje goed te kunnen innestelen. Ik kon ervoor kiezen om de poging stop te zetten maar ik kon ook mijn pick up laten doorgaan en de eitjes laten invriezen. Uiteindelijk zijn we toch doorgegaan, want anders had ik de hormonenkuur voor niks gedaan. 

Van 70 naar 120 in rust

20 februari werd de pickup gedaan. Je wordt eerst begeleid naar een kamer naar keuze, ik had gekozen voor een tweepersoonskamer(we weten allemaal dat een eenpersoonskamer duur uitkomt) maar belande uiteindelijk op een groepskamer, wat mij ook al weer deed schrikken want we lagen daar met vier. Je moet je omkleden en het mooie ziekenhuiskleedje aandoen en dan komt de verpleegster om het infuus te steken. Rond 10 uur vond de pick up plaats. Je wordt net als bij een operatie naar de ruimte gebracht. Ik moest zelf van mijn bed naar het andere bed wandelen, voorlopig was enkel de verpleegster bij me en werd ik aangesloten aan de monitor. Ik had al schrik naar mijn hartslag maar die viel nog mee. Maar ik wist dat vanaf de dokter ging binnenkomen die al snel omhoog zou gaan. En dat was ook zo, van 70 naar 120 in rust. Zo zenuwachtig was ik voor de verdoving. Het was dan ook al van mij 6 jaar geleden dat ik zoiets had meegemaakt. Ik was vooral bang voor het gevoel die ik ging voelen als ik "inslaap" gedaan zou worden. De anesthesist was heel vriendelijk en voor ik het wist was ik al in slaap. Wat werd ik terug wakker op de kamer. Ik moest naar het toilet en had echt honger (aangezien ik nuchter moest zijn). Ik voelde me goed dus dacht ik ga even vlug plassen, maar dat ging niet zo makkelijk ondanks de verdoving. Dan maar eventjes gewacht. Na dat ik iets had gegeten mocht ik naar huis. Ik moest jammer genoeg niet terug komen voor de terugplaatsing, en dat was wel even moeilijk. De dag later werd ik gebeld dat er ondertussen al 3 eitjes bevrucht waren. Op de 3de dag bleken dit er al 8 te zijn van de 12. Uiteindelijk bleek er maar 1tje sterk genoeg te zijn om op de 5de dag ingevroren te worden. Die zou worden teruggeplaatst na dat mijn eileider/eileiders weg genomen zouden worden.

Laparoscopie

Op 31 maart 2017 had ik mijn afspraak in het ziekenhuis om mijn eileider/eileiders weg te laten nemen. Een heel drastische operatie, maar tegelijkertijd had ik wel het gevoel dat dit een verschil zou gaan maken bij onze terugplaatsing. Mijn operatie was een dagopname bij Maria Middelares. Om eerlijk te zijn vindt ik dat je voor een dagopname behandeld wordt als een nummertje. Er waren enorm veel mensen in de wachtzaal aan het wachten tot een verpleegster hen een voor een kwam halen. Bij het inschrijven en het geven van de nodige informatie mocht mijn vriend nog bij me blijven. Maar dan werd ik meegenomen naar een grote kleedruimte met allemaal aparte hokjes en daar moest ik mijn kleren, schoenen oorbellen, piercings in een plastiek zak. Terug dat mooie ziekenhuiskleedje, de sexy sokjes met antislip en een badjas die voor een persoon van 2 meter bedoeld is. Dan wordt je doorgestuurd naar een andere wachtzaal waar ik samen zat met 2 andere vrouwen. Ik vroeg me toen echt af wat de reden was dat zij daar waren, maar ik heb me maar rustig bezig gehouden op mijn gsm. Die mocht ik gelukkig nog bijhouden tot ik echt op het bed moest gaan liggen. Ook daar kwam ik weer terecht ik een kamer waar bijna 6 man klaar lag. Echt aan de lopende band dus. Daar werd ik aan de monitor gekoppeld en wat later werd mijn infuus geprikt. Hoewel ik stond ingepland om 9.20 uur was het maar om 10.15 uur aan mij. En daar lag ik dan alleen, vol zenuwen en mijn hartslag onder controle te proberen houden. Toen mijn gynaecoloog binnen kwam kreeg ik het wel even moeilijk. Je ligt daar alleen te denken van hoe alles gaat verlopen en dat het wel een drastische operatie wordt, geen steun van u vriend rondom u. Het was allemaal best eng vond ik. Uiteindelijk kwam mijn gynaecoloog en de verpleegster mij halen om mij naar de operatiekamer te brengen. Daar begonnen de zenuwen toch wel op te lopen, en dat was al weer te zien aan mijn hartslag. Gelukkig werd ik heel snel in slaap gedaan, maar deze keer voelde ik echt wel de medicatie in mijn infuus lopen. Echt raar dat zo een product u volledig in slaap kan brengen en gevoelloos kan maken. De operatie verliep aan de hand van een laparoscopie, dit betekend dat ze 3 kleine sneetjes maken twee ter hoogte van je eileiders en eentje in de navel. In de navel plaatsen ze de camera en langs de twee zijingangen opereren ze met de nodige instrumenten. De buik wordt ook opgeblazen met koolzuurgas zodat ze meer plaats hebben om te opereren. Rond 12 uur werd ik wakker in de ontwakingsruimte met heel veel pijn, ik kon bijna niet bewegen. Ze hebben mij een pijnstiller gegeven en na een uurtje mocht ik naar mijn kamer. Uiteindelijk was ik terug inslaap gevallen en werd ik wakker in de kamer waar mijn vriend aan het wachten was op mij. Na een tijdje kwam mijn gynaecoloog binnen om te vertellen dat de operatie goed verlopen was en dat ze toch  allebei mijn eileiders hebben moeten wegnemen. Uiteindelijk was dit de beste oplossing want ze waren allebei in slechte toestand en wie weet zou ik dan later toch terug opgenomen moeten worden om de tweede te verwijderen. Wat later kwam de verpleegster me verzorgen en als ik naar het toilet kon gaan en iets kon eten dan mocht ik naar huis. Eens thuis had ik enorm veel last van het koolzuurgas dat werd gebruikt. Ik kon niet rechtzitten omdat dit dan naar mijn ribben en schouders steeg en dat was toch wel pijnlijk. En mijn buik stond erg opgeblazen.

Na 5 dagen in de zetel liggen, en af en toe eens een pijnstiller viel alles al bij al nog mee. Nu was het een kwestie van genezen, rusten en wachten op mijn ongesteldheid. Die zat er gelukkig bijna aan te komen en dat betekende dat na 14 dagen mijn ingevroren embryo eindelijk kon terug geplaatst worden. Als voorbereiding voor de terugplaatsing mocht ik terug starten met utrogestan. Ook mocht ik 36 uur voor de terugplaatsing mijn pregnyl zetten. Dit om ervoor te zorgen dat je lichaam en vooral de baarmoeder op het zelfde niveau zitten om de ingevroren embryo terug te plaatsen en in te nestelen  

Terugplaatsing cryo

Op 26 april 2017 werd mijn cryo (ingevroren embryo) terug geplaatst. Dit werd gedaan zoals bij de inseminatie. Nu was het vol spanning wachten. Eindelijk die eerste IVF poging. Ik was verlost van het grootste probleem en er stond ons deze keer niks meer in de weg om het niet te doen slagen. Normaal zijn de wachtweken een 2 tal weken. Maar 5 mei 217 mocht ik al naar het ziekenhuis gaan om mijn bloed te laten trekken. Dezelfde dag nog ging ik weten of het eindelijk positief was of terug negatief. In de wachtzaal zat ik met enorm veel zenuwen, ik dacht echt dat ik ging flauwvallen. Ik had ondertussen al tientallen keren mijn bloed laten trekken en ik wist ook dat ik de uitslag niet direct geen weten. Het kwam ineens allemaal zo kortbij en het was zo snel gegaan. Ergens had ik niet veel hoop meer, na al die teleurstellingen durf je niet meer te hopen. Je hoopt natuurlijk wel maar je bereid je gewoon voor op de volgende teleurstelling. Eindelijk was het zover en rond 17 uur belde ik zelf naar het ziekenhuis, wegens omstandigheden kreeg ik mijn gynaecoloog zelf aan de lijn. Het begon al met " ik heb niet zo goed nieuw..." Ja dan weet je al genoeg. Het was weer eens niet gelukt. Ze stelde me voor om te stoppen met utrogestan en zelf de beslissing te nemen om verder te gaan naar de tweede ivf poging of om even rust te nemen. Zonder enige twijfel wouden we verder gaan! We hebben het een paar dagen moeilijk gehad, maar we wouden volledig gaan voor onze nieuwe poging. Deze keer met een vers embryo en zonder net een operatie achter de rug te hebben. Ik werd al snel ongesteld en 08 mei zijn we terug begonnen met onze 2de IVF poging. Hier over vindt je meer bij mijn blogberichten.