Onze eerste keer IUI

Ronde 1

In augustus 2016 zijn wij met tamelijk hoge verwachtingen begonnen met IUI (Intra-uteriene inseminatie) in combinatie met de nodige medicatie, Clomid en Pregnyl. Maandag 24 augustus hebbenn wij onze eerste IUI gekregen op de fertiliteitsafdeling van Jan Palfijn te Gent. Bij aankomst was alles een beetje onwennig, daar sta je dan met het staal van je partner tussen je borsten, om deze op lichaamstemperatuur te houden. Na het overhandigen van het staal aan de laborante wordt je naar een kamertje gestuurd. En dit kamertje deed me echt denken aan de film Hostel. Een kamertje van 2m op 4m groot met enkel 1 grote stoel en de nodige instrumenten. Echt creepy! Ik werd wel goed begeleid en geholpen door de verpleegsters. Gelukkig mocht mijn vriend ook bij mij blijven. Zoals we al weten en uiteraard begrijpen is een gynaecoloog nooit op tijd. Dus de extra minuten in dat kamertje waren niet zo aangenaam en ik had tamelijk wat zenuwen omdat je niet weet wat je kan verwachten. Uiteindelijk kwam de gynaecologe en is alles snel en goed verlopen. Na een kleine 20 minuten plat liggen mocht ik het ziekenhuis verlaten, met hoop, eerlijk gezegd veel hoop. Ik wist natuurlijk ergens wel dat dit niet van de eerste keer ging lukken, maar je blijft hoop hebben. Na de inseminatie, komen natuurlijk die wacht weken waar ik me nog tot dan niet bewust van was hoe spannend en zenuwslopend deze konden zijn. De eerste week viel alles goed mee, ik was er wel mee bezig maar toch. Je weet dat je dan nog niet kan weten of het gelukt is of niet. Ik zelf voelde me goed en door de hoop voelde ik me zelfverzekerder. De tweede week is natuurlijk een ander verhaal. "Zou het dan eindelijk gelukt zijn?" "Wanneer kan ik een test doen?" "Oei, ik heb buikpijn." "Even opzoeken op google wat dit kan betekenen." Doe dit NIET! Je wordt er alleen maar gekker door. Want geloof het of niet, de symptomen van een beginnende zwangerschap zijn identiek als die van een beginnende menstruatie. Maar helaas op 8 september 2016 werd ik zoals elke maand toch ongesteld. De teleurstelling was groot. Maar ergens wist ik wel dat het een wonder zou zijn mocht het nu ineens wel gelukt zijn en dan ben je ook wel blij dat je ongesteld bent, omdat je dan van de spanning af bent en weet dat je met de volgende ronde kan starten. Een heel dubbel gevoel dus.

Ronde 2 & 3

22 september 2016 was onze 2de IUI met alweer clomid, pregnyl en utrogestan. Voor deze rond was ik aan het twijfelen omdat ik de 16de jarig was en nog is wou uitgaan en een glaasje drinken voor ik eventueel zwanger zou zijn. Uiteindelijk zijn we toch doorgegaan en deze keer weer met een negatief resultaat. Het deed pijn om weer die negatieve zwangerschapstest in handen te hebben en vraag je je af wat er nu weer misgelopen is.

22 oktober 2016 was onze 3de IUI met clomid, pregnyl en utrogestan. Het ongemakkelijke gevoel van de eerste keer was er niet meer. Toen ik voor de 3de keer naar het kamertje begeleid werd zag ik pas dat er nog zo'n 4 kamertjes waren. Om het op een cruwe manier te zeggen, het is echt aan de lopende band dat dit gebeurd en deed me echt schrikken hoeveel koppels hiervoor in behandeling zijn. Dus daar zaten we terug, beentjes open, kathetertje er in, 20 minutjes wachten en we mochten alweer naar huis. Klinkt tamelijk simpel, maar het vraagt wel veel energie van je, zowel fysiek als mentaal. De wachtweken waren alweer verschrikkelijk. Vele zeggen dan ook dat je er niet te veel mee bezig mag zijn, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan! Jammer genoeg werd ik 06 november alweer ongesteld. Weer die ontgoocheling! Toen had ik het er echt moeilijk mee, je denkt die 3de keer moet wel lukken. Maar neen! Een paar dagen later beviel een goede vriendin van mij van haar eerste kindje en dit maakte het er niet makkelijk op. Ik had het erg lastig. Ik was natuurlijk blij voor hen, iedereen verdient dit mooie avontuur. Maar toch het gevoel dat je op die moment hebt, valt niet uit te leggen. Dat weet je pas als je zelf in deze situatie zit. In het ziekenhuis kon ik het niet om het kleintje in mijn armen te nemen, gelukkig zag mijn vriendin dat ik het moeilijk had en begreep ze me. Maar uiteindelijk lag ze een paar dagen later toch al in mijn armen... een onbeschrijfelijk gevoel... zo klein, teder, warm en onwetend. Die kleine vingertjes, wimpertjes en schattige kleertjes. Het moest en het zou lukken, deze kleine meid gaf mij de hoop om terug verder te gaan. 

Ronde 4

En zo gingen we richting ronde 4 terug met Clomid, pregnyl en utrogestan als stimulerend middel.
18 november 2016 was de inseminatie. Alweer met goeie hoop want de gynaecoloog had er een goed gevoel bij. Mijn eitje had de perfecte grote en stond op punt om te springen. Ook zat deze keer het eitje aan de goed werkende kant. Vol enthousiasme richting ziekenhuis, staaltje afgeven, kamertje binnen, benen in de voetsteunen, inspuiten van semenstaal,, 20 minuutjes blijven liggen en hup klaar. 2 weken wachten en daar heb je een baby, denkje?
04 december 2016 werd ik weer ongesteld. Toen had ik er echt genoeg van, genoeg van het gewacht, uitkijken, teleurstellingen, de hormonen, gynaecoloogbezoekjes, ziekenhuisbezoekjes,... Ik wou effe rust, geen stress en zo kon ik toch een glaasje drinken met de feestdagen. De laatste 4 maand had ik bijna tot geen alcohol gedronken.

Rustpauze

Dus besloot ik een maandje over te slaan en even te genieten en terug van dag tot dag te gaan leven. Want in zo een situatie begin je echt van maand tot maand te leven. Toen ik me eindelijk wat beter in mijn vel voelde en we met de vrienden iets gingen gaan eten voor iemand zijn verjaardag sloeg alles al snel terug om. Een aankondiging van een zwangerschap van een vriendin... Wat je dan voelt is niet uit te leggen, ik zat eerst en vooral al aan mijn stoel genageld. Het is alsof ze kokend water in je oren gieten en dit zo naar je voeten zakt. Een beetje zoals alcohol drinken op een lege maag, je benen wegen dan ook 100 kilo. Ik kon op dat moment gewoon niet blij zijn. Dat ging niet en ik ben ook niet het type dat schijnheilig gaat zitten lachen en doen alsof er niks aan de hand was. Alweer zakte de moed me in de schoenen. Waarom zij wel en wij niet? Wij met onze relatie van 10 jaar en al 4 jaar aan het proberen waren en die er alles aan probeerde te doen om toch maar zwanger te kunnen worden. Dat was voor mij even moeilijk om te accepteren. Wij die net een maandje rust hadden ingelast. Op zo een momenten besef je echt dat het leven niet eerlijk is. En dit alles heeft totaal niks te maken met dat ik een ander geen kindje toewens. Iedereen verdient dit geluk. Maar toch... het viel zwaar. Ik denk eerlijk gezegd dat het altijd even moeilijk zal zijn om mensen rondom u zwanger te zien. Zeker omdat je weet dat jij er zoveel voor over hebt en zoveel moeite voor doet. En geloof mij ik ben jammer genoeg niet de enige. Uiteindelijk gaf dit mij ook de moed om verder te gaan. Mijn regels konden er niet snel genoeg zijn en langzaam aan begon ik toch na te denken over IVF. 

Ronde 5

In januari hervatte wij ons traject. Omdat we het nog niet helemaal eens waren over IVF, stelde de gynaecoloog voor om nog een tussenstap te doen, IUI met menopur en pregnyl. Toen begon het heftigere werk, de dagelijkse spuiten. Bij de pregnyl van de vorige rondes liet ik altijd een vriendin, die thuisverpleegster is, komen om deze te zetten. Aangezien ik er redelijk gevoelig voor ben en al snel flauwval als ik mij te lang op iets concentreer en al zeker als ik vergeet te ademen, liet ik het aan haar over. Maar voor haar elke dag te laten komen vond ik het een beetje gek, dus besloot ik om deze zelf te zetten. De eerste spuit ging dan ook heel moeizaam. Je zelf "pijn" doen en het lef hebben om dit door je huid te prikken.. ik was verschoten van mezelf toen het gelukt was. De 2de ging natuurlijk ook nog wat moeilijker, maar vanaf dan ging het wel. Ik dacht toen nu moet het lukken een nieuw jaar, nieuwe kansen en al zeker als het al zover is gekomen dat ik mezelf hier shotjes moet toedienen. Met goede hoop gingen wij op 19 januari 2017 terug richting ziekenhuis voor onze 5de IUI. 

Al weer waren de wachtweken stressvol en begon ik alweer van alles te voelen en niet te voelen en begon ik weer op te zoeken. Maar zoals ik al zei, dit maakt je alleen maar onzekerder. 5 februari 2017 werd ik alweer ongesteld. Nu was ik het beu. Ik had al zoveel succesverhalen gehoord over IVF en besloten we om hiervoor te gaan.